Weerstand los je maar zelden op met weerstand. Daar moet ik mezelf vaak aan herinneren. Het is niet voor niets dat iedereen het heeft over “ik ben twee en ik zeg nee.” Helaas gaat dat niet over met de derde en zelfs niet met de vierde verjaardag. Opeens wordt alles moeilijk, willen ze het niet, lusten ze het niet, moet toch eerst nog dit of dat gebeuren, is een crisis ophanden telkens iets anders gaat dan ze net in hun koppie hadden. Doe nu toch eens gewoon wat ik zeg, denk ik vaak, maar zo werkt het natuurlijk niet. Mijn automatische reactie is niet zelden zoiets in de trant van die Eric Cartman gif, “respect my authoritah!” Dat maakt het natuurlijk alleen maar erger. Dan krijg je twee ego’s die lijnrecht tegenover elkaar staan, briesend met stoom uit de oren.
Op mijn andere schouder en zo’n twee treinen achter Cartman fluistert mijn goede engel me in het oor: pick your battles. Hoe belangrijk is het dat jij op dit moment jouw zin krijgt, is er gevaar, hoe groot zijn de gevolgen? Wat als ze die jas echt niet wilt aandoen – is het het waard om ze in een wurggreep te dwingen en een krijsend kind achter je aan te slepen – of kan die jas gewoon onder de arm? Vroeg of laat krijgt ze het toch koud en kan je hem zelfgenoegzaam dichtritsen. Als ze haar tanden niet wilt poetsen, kan je misschien een verhaaltje verzinnen, een liedje zingen, of toegeven aan die tandenborstel van Paw Patrol. Afleiding, spel en fantasie, even stoeien of een dikke knuffel hebben in mijn ondervinding vaak meer effect dan de harde lijn. Maar daarvoor moet ik dus wel even voorbij mijn innerlijke Cartman.
Comments