Het was weer eens moederdag. Dat nummertje gaat in ons huishouden zonder veel poespas voorbij. Ik heb staan kuisen terwijl mijn lief op de kinderen lette. Een in de draagzak en een die de hele dag met Playmobil wilde spelen (“papa spelen!”, valt niet mee te onderhandelen). Een doodgewone zondag dus. De meeste aandacht ging niet naar mij maar naar het knutselwerk van mijn dochter. En dat vond ik prima zo.
Moederdag is geen feestdag waar ik bijzonder om geef. Niet als moeder en niet als dochter (sorry, mama). Eén dag per jaar waarop moeders in de bloemetjes gezet worden. Waarop verkopers van allerlei parafernalia gouden zaken doen. Waarop iedereen op social media zichzelf op de borst klopt met al hun moederliefde. En waarop traditioneel die moeders zelf eens lekker met de beentjes in de lucht mogen gaan zitten, misschien zelfs ontbijt op bed krijgen: een half aangebrande en met appelsiensap doorweekte toast waarvan ze helemaal in vervoering moeten raken.
Ik ben ermee aan het lachen: zo’n zielig ontbijtje zou ik stiekem wel heel schattig vinden. Maar toch hoeft die moederdag heisa niet voor mij.
Als kind vroeg ik eens aan mij mama waarom er niet ook een kinderdag bestond. Waarop zij antwoordde dat het elke dag van het jaar al kinderdag was. Touché. Maar dit ludieke antwoord legt wel bloot dat moederdag een veel grotere symbolische waarde heeft dan bv. werelddierendag. Zelfs vaderdag biedt geen echte concurrentie.
Moederdag is niet gewoon een dag waarop we eens speciaal aan mama denken. Het is de dag die - met al z’n toeters en bellen - goedpraat dat we diezelfde moeders de rest van het jaar als vanzelfsprekend beschouwen. Een dag in de schijnwerpers tegen 364 dagen werken achter de schermen. De was, de plas, de zorg, de mental load. Onbetaald werk, vaak ondergewaardeerd. Achter die ene dag vertroeteld worden gaat schuil dat we het de rest van het jaar normaal vinden dat een moeder zichzelf uitslooft, wegcijfert en opoffert. Het seksisme van deze boodschap kan ik, ondanks alle goede bedoelingen waarmee ze wordt gebracht, niet verkroppen.
Al die bloemetjes, best mom koffietassen, Instagram posts en massagebonnen rijden de loonkloof niet dicht, trekken niet recht dat vrouwen 60% meer in het huishouden doen dan mannen en bieden geen bescherming tegen de langetermijngevolgen van deel- of voltijds voor de kinderen zorgen, een keuze die vooral vrouwen maken.
Als nu de biljoenen die jaarlijks omgaan in de moederdag commercie eens werden ingezet om moeders echt te ondersteunen. Werden geïnvesteerd in betaalbare, kwalitatieve kinderopvang bijvoorbeeld. In menselijk geboorteverlof naar Scandinavisch model, voor beide ouders. In een gezinsvriendelijk werkklimaat en -regime waarin onbetaald werk ook als werk wordt erkend.
Dan zouden we niet achterblijven met zo’n wrange nasmaak, als van bloemen die te lang in hun water hebben gestaan. Dan zou onze appreciatie voor moeders oprecht zijn en geen parade van een dag.
(Omslagfoto: Jon Tyson)
Comments